ای قلم به جای اینکه از سیاهی می نویسی، از نور بنویس؛ به جای اینکه از ظالم و ستمگر می نویسی از زحمتکشان دیار افغان زمین بنویس که از اولین روشنی صبح تا غروب آن روشنی، هر لحظه زحمت می کشند و لحظه ای از زحمت کشیدن دست بر نمیدارند. ای قلم به جای اینکه برای قاتلان می نویسی، برای کودکانی بنویس که هر دم قربانی بمباردمان و جنگ و جنایت اربابان خارجی می شوند؛ از آنانی بنویس که زحمت می کشند، کار می کنند، ولی گرسنه می میرند. از آن قلب کوچک، از آن سیمای نازنین کودکانه بنویس که چه جنایتبارانه مورد تجاوز جانوران انسان نما قرار می گیرند؛ از اشک، از آه، از درد، از قهر آنان بنویس؛ اگر می توانی بنویسی، پس رساتر بنویس!
ای قلم از کودکان زحمت کش سرزمین من بنویس که هر لحظۀ شان به این تشویش سپری می شودکه چگونه هر شام پس از دویدن، برخاستن و عرق ریختن روزانه و تحمل سردی و گرمی، تلاش دارند که قربانی جنایت اربابان و نوکران نشوند و سالم به کلبه غریبانه شان برگردند، اما دردا...
ای قلم ازکودکانی بنویس که به جای اینکه قلم در دست بگیرند، بیل و داس در دست می گیرند و با تمام غرور کار می کنند، اما شامگاهان با چهره های خسته و ژولیده ولی با سر بلند به خانه باز می گردند، اما دست تکدی دراز نمی کنند. از فریاد مادران رنجدیده این کودکان بنویس که شب و روز کار می کنند، آشپزی می کنند، پاک کاری می کنند، لباسشویی می کنند تا لقمه نانی برای جگر گوشه های شان پیدا کنند. ای قلم بنویس، از برابری بنویس، از اتحاد زحمتکشان بنویس، از راهی بنویس که باید آغاز شود.
ای قلم می توانی بنویسی، پس رساتر بنویس!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر