وضعیت زندگی زحمتکشان افغانستان بدتر شده میرود

زحمتکشان که منظور طبقات کارگر، دهقان و سایر زحمتکشان مثل کسبه کاران، معلمان، داکتران، انجنیران و دیگر تهیدستان تحت ستم های گوناگون می باشند، در جامعه ای که طبقاتی است و در آن تجاوزگران خارجی حکم می رانند، زندگی دوزخ آسا را می گذراند و قربانیان اصلی هر نوع ستم و تجاوز می  باشند.

در کشوری که طبقات چپاولگر نوکر و مزدور ستمگران خارجی باشند، زحمتکشان ما تحت دو ستم خشن قرار دارند، یکی ستم همین طبقات چپاولگر است که روز تا روز خوشبختی زحمتکشان را می گیرند و زحمتکشان را بطور بیرحمانه چپاول می کنند و دیگری ستم نیروهای نظامی خارجی است که زحمتکشان را می کشند و خانه های شان را بمبار می کنند.

در حال حاضر سرمایه داران، فئودالان و تاجران چپاولگر در دو جناح (طالب و دولتمدار) عملاً مزدوران خارجی های ستمگر هستند که هر دو جناح در کنار نیروهای خارجی به نام های گوناگون بر زحمتکشان تهیدست ما ستم روا می دارند و همین ستم است که با گذشت هر روز زندگی زحمتکشان کشور ما را تیره وتار و فلاکت بار ساخته است.

نهاد بین المللی گلوب در تازه ترین سروی اش گزارش کرده است که وضعیت زندگی افغان ها در سال 2014 میلادی نسبت به سال گذشته میلادی ناگوارتر شده است. بر اساس این سروی از هر ده نفر افغان زحمتکش زندگی شش آن با دشواری بیشتر همراه شده است. سروی نهاد بین المللی گلوب نشان می دهد که 68 درصد روستانشینان و 49 درصد شهرنشینان با فقر اقتصادی زندگی می کنند.

اگر همین سروی را اساس قرار بدهیم، در حالیکه آمار این سروی فقر اقتصادی زحمتکشان را بسیار کمتر از رقم حقیقی آن نشان می دهد، به خوبی می توانیم درک کنیم که زندگی طبقات زحمتکش کشور ما زیر اشغال و تجاوز و دولتی که مدافع زحمتکشان نباشد، با گذشت هر روز با رنج و دشواری و فلاکت بیشتر همراه شده است. اینک که بیشتر از سیزده سال است که کشور ما بوسیله نیروهای متجاوز غربی اشغال شده است و طالبان جنایت و کشتار می کنند، مردم ما به جز طمع تلخ کشتار، اسارت و فقر بیشتر اقتصادی چیزی از این «مبارزه برای دموکراسی» و «مبارزه برای حقوق بشر و مردم افغانستان» و «جنگ علیه اشغالگران کافر» ندیده و دیده هم نمی توانند، زیرا هر دو طرف علیه زحمتکشان هستند و به جز از کشتار زحمتکشان وظیفه دیگری نمی شناسند. 

طبقات زحمتکش افغانستان که اینک زیر ساطور ستم های گوناگون تکه تکه می شوند، فقط و فقط با همبستگی و اتحاد و با فکر نوی که افغانستان  را کشور آزاد و دموکراتیک و بدون استثمار و استعمار بخواهد، می توانند به رفاه و آسایش برسند و روز تا روز فاصله های فقر را کمتر نموده، خود حاکم خود باشند.