زحمتکشان افغانستان، اول مه را با تشدید مبارزات شان گرامی میدارند!
اول ماه مه
روز اتحاد و همبستگی بين‌المللی کارگران جهان می باشد.
در این روز
كارگران شهر شيكاگوی امریکا در سال1886 به خاطر حقوق خود به مبارزه
برخاستند و با خون خود زمینه ساز همبستگی کارگران جهان گردیدند.
از روز اول
مه در تمام جهان در حالی تجلیل به عمل می آید که میزان بیکاری در
حال افزایش بوده، بحران مالی بسیاری از کشورهای سرمایه داری با ازدیاد مالیه بر
مستهلکین و مردم عادی و جنگ های غارتگرانه مهار میگردد و به همین ترتیب بحران های
مختلف در بسیاری از کشورهای عربی باعث سقوط بعضی از نظام های خود کامه گردیده ولی
با وجود آن کارگران در بدترین وضعیت بسر می برند.
اما در
افغانستان وضعیت کارگران و زحمتکشان در این روز از چه قرار است؟
در کشور ما فقر
و بیکاری کارد را به استخوان مردم رسانیده و 60درصد نفوس کشور در زیر خط فقر بسر می برند و حدود چهار و نیم ملیون نفر
واجد شرایط کار رنج بیکاری را می کشند؛ حدود سه ملیون کارگر افغان در پاکستان و
ایران از بی سرنوشتی رنج کشیده و مصروف شاقه ترین کارها در آنجا می باشند.
ایران حیثیت
زندان افغانها را به خود گرفته و کارگران افغان تحت بهانه های مختلف مورد آزار و
اذیت نیروهای جانی امنیتی آن کشور قرار گرفته و از هیچ گونه مصونیتی برخوردار
نیستند؛ دولت آخوندی و ملایی ایران هر زمانی که اراده کند هزاران کارگر افغان را
در بدترین شرایط از کشور خود اخراج می نماید؛ بسیاری از کارگرانی که مدتی را در
ایران سپری می کنند معتاد به مواد مخدر شده و به حالت اسفبار به کشور بر میگردند. با
آنهم هزاران افغان دیگر به خاطر دریافت ویزه کار پیش روی دروازه سفارت ایران صف
بسته و با پرداخت رشوه به نگهبانان سفارت بعد از روزها سرگردانی و رفت و آمد ویزه
دریافت می کنند.
در کشور ما تفاوت
میان ثروتمندان و زحمتکشان روز تا روز بیشتر شده میرود. فرزندان و خانواده های زحمتکشان
عذاب فقر، بیماری، جنگ و بمباران، سرمای شدید، بی سرپناهی و دها مصایب دیگر را
کشیده و همه ساله هزاران تن در اثر همین مصایب جان خود را از دست می دهند. در
سرمای شدید زمستان گذشته صرف در پایتخت کشور بیش از 40 کودک زحمتکشان در زیر خیمه
ها جان باختند. به همین ترتیب در بدخشان، تخار، کنر، نورستان، غور، دایکندی،
بامیان و نقاط دیگر کشور به اثر برف کوچ ها، سردی و گرسنگی صدها تن زندگی خود را
از دست دادند. 99درصد مرگ و میر مادران و کودکان خوردسال و 100 درصد مرگ مریضان
مصاب به توبرکلوز را کارگران و دهقانان زحمتکش تشکیل می دهند.
فرزندان زحمتکشان
در سراسر کشور مصروف شاقه ترین کار ها بوده، از دسترسی به آموزش، خدمات صحی،
تفریح، غذای مناسب محروم می باشند و از سایر بیعدالتی های اجتماعی رنج می کشند.
اما در مقابل
ثروتمندان از پولهای سرشاری که از درک فروش و قاچاق مواد مخدر، فساد حاکم در
ادارات دولتی، زدوبند در قراردادها، غصب دارایی های عامه، قاچاق آثار باستانی و
سنگهای قیمتی، وابستگی و جاسوسی به کشورهای همسایه و قدرتهای خارجی، احتکار و فروش
مواد غذایی بی کیفیت و دها عمل رذیلانه بدست
آورده اند؛ از همه امتیازات مادی در جامعه مستفید می باشند.
فرزندان این
طبقه اکثراً در خارج تحصیل نموده و آنانکه در داخل کشور زندگی می کنند، می توانند
در بهترین مکاتب و پوهنتون های خصوصی فیس بپردازند و درس بخوانند. این طبقه
میتوانند به هر کجا بخواهند به تفریح بروند و به خاطر تداوی لوکس ترین شفاخانه ها
را انتخاب کنند. بسیاری از همین سرمایه داران به خاطر تفریح و خوشگذرانی خود چندین
اسپ بزکشی، سگ های جنگی، کبک، بودنه و دیگر حیوانات جنگی را نگهداری و پرورش می دهند.
برای پرورش هر یکی از این حیوانات و پرندگان افراد خاصی موظف بوده برای خوراک آنها
تخم مرغ، مغز بادام و برای سگ ها گوشت گوسفند و سایر تقویه کننده ها را مصرف می
کنند. خلاصه مصرف هر اسپ، سگ یا کبک جنگی میتواند چندین خانواده را از گرسنگی و
سؤتغذی نجات دهد. اما در جامعۀ چون افغانستان زندگی و مرگ یک انسان زحمتکش به
اندازه یک کبک نزد این ثروتمندان ارزش ندارد و اینکه این پولها از چه راهی بدست
آمده و چه قسم افزایش یابد، برایشان فرق نمی کند.
بناءً با
درنظرداشت این وضع دردناک که در هر لحظه آن ده ها کارگر، ده ها دهقان و ده ها
زحمتکش کشته می شود، چور می شود و رنج و اذیت می بیند؛ برزحمتکشان است که در
تشکلات صنفی شان گرد هم بیایند و متحدانه از حقوق خود دفاع کنند، در غیر آن توقع
مهربانی داشتن از چپاولگران داخلی و خارجی خود فریبی و خدمت به چپاولگران است و یک
زحمتکش به هیچ صورت نمی تواند خدمت کننده کسی باشد که او را چپاول می کند. لذا ما
زحمتکشان باید روز اول مه را به روز
همبستگی بیشتر و تشدید خواست های مبارزاتی خود تبدیل کرده، آنرا همیشه گرامی
بداریم.
انجمن اجتماعی زحمتکشان افغانستان
اول مه 2012
