۶۰۰ زره زیارکښان د ماینونو له ګواښ سره مخامخ دي

په افغانستان کې هر څومره رنځ او درد چې دی د زیارکښ لپاره دی. زیارکښ وژل کیږي، لوټیږي، وهل کیږي، توهین کیږي، اسیر کیږي او په بیوزلی کې لاس او پښې وهي. د دې ناورینونو تر څنګ، ماینونه هم د زیارکښانو لپاره لوي ګواښ دی. ماینونه چې د زیارکښانو د بیلابیلو دښمنانو لخوا کرل شوي دي، نه د کوم شتمن او سرمایه دار ژوند اخلي او نه یې کوم زوي او لور ټپي کوي. دا یوازې د زیارکښانو کورنۍ دي چې د ماینونو قربانی کیږي.

د جدي په نهه ویشتمه نیټه، د افغانستان د ماین پاکۍ ادارې خبر ورکړ چې په افغانستان کې ۶۰۰ زره تنه د ماینونو د کروندو په ۵۰۰ مترۍ کې ژوند کوي. دا وخت په افغانستان کې ۴۴۰۰ داسې ساحې شته چیری چې لا ماینونه د افغانانو ژوند اخلي. همدا اوس ۱۶۰۰ کلي د ماینونو د چاودنې ګواښ سره مخامخ دي چې اکثریت خلک یې بیوزله دهقانان او نور زیارکښان دي. د ماین پاکۍ د ادارې له شمیرو سره سم هره میاشت په اوسط ډول ۳۲ تنه د ماینونو د چاودنې له امله مړه او یا ټپي کیږي.

دا په میاشت کې ۳۲ تنه انسانان څوک دي چې د ماینونو د کر له امله مري یا ټپي کیږي؟ دا هغه بیوزله زیارکښان دي چې د نورو دربدریو، بدمرغیو، کړاونو او دردونو تر څنګ د ماینونو قرباني کیږي. دا د زیارکښانو میرمنې، ماشومان او ځوانان او پیغلۍ او بوډاګان او سپین سری دي چې د ماینونو قربانیان دي. دا کرل شوي ماینونه چې په میاشت کې ۳۲ تنه زیارکښان وژني او یا یې ټپي کوي، چا کرلي دي؟ دا د زیارکښانو دښمنانو کرلي دي، هغه دښمنانو چې د زیارکښانو دروغجنې چیغې وهلی او زیارکښان یې وژل، هغه دښمنانو چې د اسلامي دولت واګی په لاس کې درلود او یوازې  ۶۵ زره بیوزله انسانان یې په همدې پلازمینې کابل کې ووژل، هغه دښمنانو چې د اسلامي امارت پټکۍ په سر وهلی و او بیوزله انسانان یې وژل، هغه بهرني دښمنانو چې له بي ۵۲ الوتکو یې پر زیارکښانو بمونه راچول او د اسلامي دولت چارواکو ورته ویل چې غټ غټ بمونه راوچوي، دا ماینونه د زیارکښانو دښمنانو کرلي دي.

د زیارکښانو دښمنان د ستمګرۍ تر څنګ، دوکه مار او حیله ګر هم دي. له یوې خوا ماینونه کري چې قربانیان یې دهقانان، چوپانان او بیوزله انسانان دي، له بلې خوا په درجنونو د ماین پاکۍ ادارې جوړې کړي او په میلیونونه ډالره ورته ورکوي چې له دې کار سره ظاهراً ښکاره کوي چې ګنې د ماینونو د کر په ضد دي. خو حقیقت بل څه دی، حقیقت دا دی چې دا ادارې د جنایتونو د پټولو او  د پیسو شکولو په هدف جوړې شوي دي. همدا اوس کولای شوو داسې د ماین پاکۍ د ادارو مسوولین پیدا کړو چې په میلیونونه ډالره سپما لري او په بیلابیلو برخو کې پانګه اچونه کړی ده. ماین او ماین پاکۍ د ستمګرانو پروژه ده خو د بیوزلو انسانانو لپاره د مرګ وسیله ده.

هشتصد پایگاه نظامی نیروهای ستمگر خارجی برای کشتار زحمتکشان افغانستان

اگر به کشورهای جاپان، کوریای جنوبی، فلیپین، اکوادور و... نظر بیاندازیم مردم این کشورها همیشه به ضد پایگاه های امریکایی در این کشورها اعتراض می کنند و آنها را تروریست های جنسی و جنایتکار خوانده خواهان برچیدن پایگاه های امریکایی می شوند. این مردم جنایت و قساوت امریکایی ها و تهدید روزمره سربازان شاشوک آنها را با پوست و گوشت لمس می کنند. ولی چیزی که عیان است،  سطح جنایت سربازان امریکایی در کشورهای فوق الذکر به مراتب کمتر از کشورماست. در این جا می کشند و بعد هم بر اجساد مرده ها می شاشند.

یکتن از جنرالان ستمگر بنام جوزف دانفورد که در حال حاضر فرمان کشتار مردم را در افغانستان صادر می کند در این اواخر گفته است که نیروهای خارجی در افغانستان هشتصد پایگاه نظامی با بیش از 140 هزار سرباز داشتند که حال تعداد این پایگاه ها به کمتر از 50 و تعداد سربازان مستقر در آن نیز به 60 هزار تن کاهش یافته است. او گفت در عوض در دوازده سال گذشته بر پولیس و اردوی دولت فعلی بیش از شصت میلیارد دالر مصرف کرده اند.

وقتی جنایات و تجاوز جنسی سربازان یکی دو پایگاه امریکایی در هر یکی از کشورهای دیگر سبب اعتراض مردم آن کشورها شده و مردم ستمدیده آن کشور ها در تلاش هستند تا بساط این پایگاه ها را برچینند، در کشوری ما هشتصد پایگاه این ستمگران با بیش از یک و نیم صد هزار سرباز جنایاتی را انجام داده که در تاریخ کشور ما بی سابقه بوده است. تمام این پایگاه ها برای کشتار مردم ما ایجاد شده اند. جنگ دروغین ضد «تروریزم» بوسیله بزرگترین تروریست جهان بهانه ای است برای اهداف درازمدت استعماری امریکا. تنها سرمایه داران، فیودال ها، تاجران، اینجو داران و روشنفکران بزدل، این ستمگران را دوستان صمیمی خود می خوانند و هر صدای مخالف واقعی ضد ستمگری ارباب شان را برچسب «جاسوسی» می زنند تا خود را مدافعین «منافع ملی» نشان دهند. ولی باید بدانند آنهایی که به ضد ستمگری امریکایی ها و ناتویی ها هستند، در عین زمان ضد تمام جواسیسی هستند که در خدمت پاکستان، ایران وسایر کشورهای ضد مردم افغانستان قرار دارند. زیرا مدافعین واقعی استقلال کشور باور دارند که مبارزه علیه ستمگری کنونی امریکایی ها باید از معبر مبارزه علیه تمام جواسیس کشورهای منطقه نیز بگذرد، در غیر آن زحمتکشان افغانستان روی خوشبختی را نخواهند دید.

هیچ نوع پایگاه خارجی های ستمگر به ملت ها آزادی و بهروزی آورده نمی تواند. دوازده سال گذشته نشان داده است که پایگاه های امریکایی ها و متحدان ناتویی آن به جز بمبار، کشتار و قتل عام های دسته جمعی چیزی برای افغان ها نداده است و داده هم نمی تواند. اگر هشتصد پایگاه نظامی خارجی ها برای کشتار افغان ها بود، 50 باقیمانده آن  نیز وظیفه کشتار مردم را دارد وحتی اگر یک پایگاه این ستمگران هم باقی بماند، جنایت این ستمگران ادامه دارد.

استعمار و جنایت، زحمتکشان افغانستان را به افسرده ترین مردم جهان تبدیل کرده است

در کشوری که بم می ریزد و هر بم ده ها زحمتکش را می کشد، در کشوری که در و دیوار خانه های گلین توده های زحمتکش بوسیله چکمه های خونین سربازان ستمگر خارجی شکستانده می شود و کودکان و زنان به رگبار بسته می شوند، در کشوری که قریه هایش با خون دهقانان سرخ می شود، در کشوری که سینه کارگرش با گلوله امریکا و ناتو سوراخ سوراخ می شود و فاشیست های طالب سرِ معلم و داکتر را می برد، در کشوری که در یک سال 400 تجاوز جنسی بر کودکان زحمتکشان صورت می گیرد، در کشوری که یک و نیم ملیون عضوی خانواده بزرگ زحمتکشان معتاد می شود، در کشوری که بیش از یک میلیون کودک مصروف کار شاقه است، در کشوری که جرم و جنایت روز تا روز افزایش می یابد، در کشوری که ده ها تن از سردی زمستان میمیرند، در کشوری که گرسنگی بیداد می کند و... در چنین کشوری که به کشور نمی ماند، هیچ انسان رنجدیده، ستمدیده و با وجدان و با شرف نمی تواند شاد باشد.

توده های زحمتکش افغانستان در صدر افسرده ترین مردم  جهان قرار دارند. بر اساس سروی پوهنتون کوینزلند استرالیا، کشور ستمدیده ما بالاترین میزان افسردگی را دارد. با وجودی که این سروی از هر پنج افغان، یکی را افسرده می خواند، اما حقیقت اینست که در چنین جنایتکده خونین، هیچ انسانی با شرف و با وجدان نمی تواند شاد باشد. پس وقتی شاد نبود، افسرده و غمگین است. چگونه یک انسان شریف می تواند شاد باشد، وقتی می شنود که در دره غوربند 14 هموطنش بوسیله خارجی ها کشته شدند؟  

در این سرزمین دربدر، سرزمینی که زندان بزرگ جهان است، زندانی با  25 میلیون اسیر، شادی نمی تواند موجود باشد. اینجا که زنان قربانی خشونت و تجاوز جنسی هستند، چگونه یک زن با وجدان می تواند مسرور و شاد باشد؟ اینجا که جنایتکاران بدمستی می کنند و چپاولگران می درند، چگونه زحمتکشان می توانند شاد باشند؟ اینجا سرزمین افسردگی زحمتکشان و سرزمین قهقه و شادی و خوشی غارتگران، ستمگران، چپاولگران و دالر دوشان و یورو بران است. 

نمی توان زحمتکشان را به خاطر افسردگی ملامت کرد. به نیروی زحمتکشان باید هزار بار آفرین گفت که با این همه جنایت هنوز زنده هستند.  اما، افسردگی راه نجات زحمتکشان نیست. راه نجات زحمتکشان، نیرو، توانانی، امید، آرزو، آرمان و تلاش برای پیاده کردن آرزوها و آرمان ها است، آرزوی رهایی از ستم و جنایت و تلاش همگانی زحمتکشان، شادی را در حلقوم جنایتکاران خشک می کند، پس ما زحمتکشان باید با گام های استوار بر این راه برویم.

چهار میلیون انسان فقیر اما بیکار در کشور چه می خورند؟

در حالیکه اداره احصائیه مرکزی از هر چهار کارگر یک کارگر را بیکار می خواند اما وزارت کار و امور اجتماعی این آمار را نادرست می خواند و باور دارد که در حال حاضر 10 میلیون افغان واجد شرایط کار هستند که از این میان 4 میلیون آن بیکار هستند.

بیکاری در کنار ده ها فاجعه  و بلا دیگر، بلای است برای تهدید زندگی زحمتکشان تهیدست. زحمتکشانی که آرزو دارند کار کنند و با بازوی خود نان بدست بیاورند در حال حاضر ساعت ها در چهارراهی های شهرهای بزرگ و خورد افغانستان گرد می آیند ولی کاری پیدا کرده نمی توانند و با دست خالی و چهرۀ خسته به خانه های فقیرانه شان بر می گردند.

این خیل بیکاران در کشوری که قیمت مواد اولیه سر به آسمان میزند و سرپناه برای فقرا به مسئلۀ زندگی و مرگ تبدیل شده است، بالاخره چه می خورند، چه می کنند و چگونه زندگی می کنند؟ این را فقط زحمتکشانی که طعم تلخ بیکاری را چشیده اند به خوبی می دانند، نه مسوولین دولتی که در خدمت ستمگران قرار دارند، نه سرمایه داران و تاجران و فئودالان و اربابان چپاولگر، نه اینجو داران مزدور و نوکران سفارت خانه ها و اربابان دونر و نه هم جامعه مدنی دالر گیر.

زحمتکشان می دانند که کودکان ایشان بر زباله های یورش می برند و بر اساس خبر تلویزیون «ژوندون» گاه برای لقمه نانی با حیوانات مثل سگ و پشک نیز درگیر می شوند، کودکان و زنان زحمتکشان بر جاده ها می برآیند و گدایی می کنند، باندهای مافیایی سرمایه داران از کودکان، زنان و مردان این خیل بیکاران برای جنایت و جرم های جنایی استفاده می کنند و آنان را با عفریت جنایت تهدید می کنند.

این وضعیت دردناک تهیدستانی است که در فقر مطلق بسر می برند. از اینرو نمی توان بر آمار ارائه شده اداره احصائیه مرکزی که تعداد افغان های زیر خط فقر را 37 درصد ارائه کرده، باور کرد، زیرا موجودیت 4 میلیون انسان بیکار نشاندهنده اینست که تعداد بیشتر مردم افغانستان  زیر خط فقر قرار دارند و این فیصدی با گذشت هر روز بیشتر شده میرود زیرا بر اساس نظام اقتصاد بازار بیکاری جزوی از این بازار است و تا این بازار و این خارجی ها و نوکران داخلی آن هستند، زحمتکشان و تهیدستان به بهروزی و رفاه نمی رسند و هر روز تعداد بیشتر تهیدستان به خیل بیکاران افزوده خواهند شد.

تر هغه چې استعمار او استثمار وي، بیوزلي به هم وي

امپریالیزم د سرمایه دارۍ او پانګوالۍ هغه خونړۍ او لوټماره پړاو دی چې په کې جنایت او خیانت، لوټمارۍ او شوکمارۍ، استثمار او استعمار، وژنه او اسارت ورځنی چارې ګڼل کیږي. افغانستان د امپریالیزم د خیانتونو او جنایتونو ښه نمونه ده. دلته اوس نژدې ۴۸ امپریالیست هیوادونه هره ورځ وژل کوي او له هیڅ ډول تیري ډډه نکوي.

د استعمار سره سم، اسثمار هم ډیریږي. استعمار او استثمار د امپریالیستي جنایتونو د سکې دوه مخونه دي. د استعمار او استثمار سره سم بیوزلي او شتمني هم ډیریږي. ډیری خلک چې د زیارکښانو په نامه یادیږي، بیوزله کیږي او لږ شمیر خلک چې ورته سرمایه دار، تاجر او خان او ارباب ویل کیږي، لا شتمن کیږي. یو شمیر نور خلک چې اقتصادي وضعیت یې د بیوزلۍ له کرښې یو څه پورته دی، د استعمار د اوږدیدو سره د بیوزلو انسانانو له ډلې سره یوځای کیږي، ځکه دوی نور هومره عاید تر لاسه کولای نشي چې خپل ژوند ته د پخوا په شان ادامه ورکړي، ځکه شتمن ورنه شته فرصتونه اخلي او هغوې په بیوزلو کارګرانو بدلوي.

د افغانستان د اوسني دولت چې د امریکا او نورو ستمګرو دولتونو هر ډول مرسته او ملاتړ له ځان سره لري، د مرکزي احصائیی ادارې وروستې شمیرې ښکاره کوي چې دا وخت په افغانستان کې د زیارکښانو وضعیت د پخوا په پرتله ډیر خراب شوی دی. که څه هم په دې شمیرو باور نشو کولای، ځکه د بیوزلۍ کچه له دې شمیرو څخه ډیره زیاته ده، خو بیا هم دا شمیرې د زیارکښانو دردمن وضعیت په داسې یو هیواد کې چې د امپریالیستانو تر نیواک او اشغال لاندې دی په ښه توګه بیانوي.

د مرکزي احصائیی د آمارو مطابق دا وخت په افغانستان کې ۳۷ فیصده خلک د بیوزلۍ او فقر د کرښې لاندې ژوند کوي او ۳۰ سلنه خلک غذایی امنیت نلري، حال دا چې تیر کال د هغو کسانو شمیر چې غذایی امنیت یې نه درلود، ۲۸ فیصده و. دا شمیرې په ښکاره توګه د استعمار کرغیړنې پایلې پر خلکو او په تیره بیا پر بیوزلو انسانانو ښکاره کوي. دا شمیرې ښکاره کوي چې هر څومره چې د استعمار کچه زیاتیږي، په هماغه اندازه بیوزلي ډیریږي او زیارکښان ستونزمن ژوند سره مخامخ کیږي. دا ناخوالی او ناورینونه هغه وخت له منځه تللی شي چې د استعمار کړۍ په افغانستان کې ماتې شي او ورسره سم د زبیښاک او استثمار په وړاندې زیارکښان په ګډه او یووالي حرکت وکړي.