چهار میلیون انسان فقیر اما بیکار در کشور چه می خورند؟

در حالیکه اداره احصائیه مرکزی از هر چهار کارگر یک کارگر را بیکار می خواند اما وزارت کار و امور اجتماعی این آمار را نادرست می خواند و باور دارد که در حال حاضر 10 میلیون افغان واجد شرایط کار هستند که از این میان 4 میلیون آن بیکار هستند.

بیکاری در کنار ده ها فاجعه  و بلا دیگر، بلای است برای تهدید زندگی زحمتکشان تهیدست. زحمتکشانی که آرزو دارند کار کنند و با بازوی خود نان بدست بیاورند در حال حاضر ساعت ها در چهارراهی های شهرهای بزرگ و خورد افغانستان گرد می آیند ولی کاری پیدا کرده نمی توانند و با دست خالی و چهرۀ خسته به خانه های فقیرانه شان بر می گردند.

این خیل بیکاران در کشوری که قیمت مواد اولیه سر به آسمان میزند و سرپناه برای فقرا به مسئلۀ زندگی و مرگ تبدیل شده است، بالاخره چه می خورند، چه می کنند و چگونه زندگی می کنند؟ این را فقط زحمتکشانی که طعم تلخ بیکاری را چشیده اند به خوبی می دانند، نه مسوولین دولتی که در خدمت ستمگران قرار دارند، نه سرمایه داران و تاجران و فئودالان و اربابان چپاولگر، نه اینجو داران مزدور و نوکران سفارت خانه ها و اربابان دونر و نه هم جامعه مدنی دالر گیر.

زحمتکشان می دانند که کودکان ایشان بر زباله های یورش می برند و بر اساس خبر تلویزیون «ژوندون» گاه برای لقمه نانی با حیوانات مثل سگ و پشک نیز درگیر می شوند، کودکان و زنان زحمتکشان بر جاده ها می برآیند و گدایی می کنند، باندهای مافیایی سرمایه داران از کودکان، زنان و مردان این خیل بیکاران برای جنایت و جرم های جنایی استفاده می کنند و آنان را با عفریت جنایت تهدید می کنند.

این وضعیت دردناک تهیدستانی است که در فقر مطلق بسر می برند. از اینرو نمی توان بر آمار ارائه شده اداره احصائیه مرکزی که تعداد افغان های زیر خط فقر را 37 درصد ارائه کرده، باور کرد، زیرا موجودیت 4 میلیون انسان بیکار نشاندهنده اینست که تعداد بیشتر مردم افغانستان  زیر خط فقر قرار دارند و این فیصدی با گذشت هر روز بیشتر شده میرود زیرا بر اساس نظام اقتصاد بازار بیکاری جزوی از این بازار است و تا این بازار و این خارجی ها و نوکران داخلی آن هستند، زحمتکشان و تهیدستان به بهروزی و رفاه نمی رسند و هر روز تعداد بیشتر تهیدستان به خیل بیکاران افزوده خواهند شد.

بهرنی یرغل، د زیارکښو افغانانو ماشومان بدمرغۍ ته کاږلي دي

د امریکا تیری که له یوې خوا د شتمنو او اربابانو او هیوادپلورنکو او اینجو لرونکو لپاره زیری و او دې ټولو په ګډه خوله د تیري څخه ملاتړ وکړ او هغه یې په یو نامه او بل نامه د هیواد په ګټه وګڼو، بلې خوا ته دا تیری د زیارکښانو لپاره د بدمرغۍ د لړۍ ادامه او د دې لړۍ  د لا وحشتناکه کیدل وو.

که د امریکا او د هغه د ناټويی ملګرو د اوسني تیري له بیلابیلو ناوړو او ترهه ایزه اړخونو تیر شو او یوازې د دې وحشتناکه استعمار تاثیرات پر ماشومانو تر پام لاندې ونیسو، نو په ښکاره ډول معلومیږي چې دا تیری څومره د ماشومانو ژوند تهدیدوي. د ماشومانو وژل، بمباري کول، انتحار ته لیږل، د جنسي تیري قرباني کیدل، اختطاف، اعتیاد، ناروغتیا، ولږه او سوالګري د امریکا د تیري اغیزې پر ماشومانو ښکاره کوي.

په دې وروستیو کې د ماشومانو په وړاندې د جنسي تیري، اعتیاد او خوارځوکۍ کچه ډیره لوړه شوی ده. د تازه شمیرو له مخې په یوه کال کې د ماشومانو په وړاندې نژدې ۴۰۰ د جنسي تیري پیښې تر سره شوي دي چې ښکاره کوي چې د زیارکښانو ماشومان په یو هیواد کې نه بلکې په یو جنایت خانه کی ژوند کوي. همدا ډول د همدې اوسني دولت د شمیرو له مخې تر دو نیم سوه زره ماشومان په مخدره مواد معتاد دي او یا هم د تریاکو په کروندو کې کار کوي. د دې دردونکو ناورینونو تر څنګ ولږه هم ورځ تر بله ډیریږي چې مستقیم اثرات یې پر ماشومانو په ښکاره ډول لیدل کیږي او همدا دی چی د ملګرو ملتونو د شمیرو له مخې د ۲۱۰۲ کال په مقایسه په ۲۰۱۳ کال کې د ماشومانو د خوارځواکۍ اندازه ۵۰ فیصده ډیره شوی ده.

کندهار، فراه، کنړ، پکتیا، پکتیکا، هلمند او نور جنوبی ولایتونه د هغو ولایتونو په جمله کې راځي چې ماشومان یې تر ټولو زیات خوارځواکي ګالي او له ولږي سره ژوند تیروي. په دې ولایتونو کې د بهرني وسله والو ستمګرو جنایتونه د نورو ولایتونو په پرتله زیات دي او همدا دی چې په دغه ولایتونو کې د ماشومانو په وړاندې د جنایتونو او ناورینونو کچه ډیره لوړه ده، که څه هم په شمال کې د ماشومانو په وړاندې د جنسي تیري شمیرې د نورو ځایونو په مقایسه لوړی معلومیږي، چیرې چې تنظیمي او جهادي ډلې په بیلابیلو نومونه فعالیت کوي او د زیارکښانو ژوند ګواښي.

تاریخ ښودلی چې په هر هیواد کې چې د استعمار د جنایتونو لړۍ پیل شي، هغه هیواد به ښه ورځ ونه ګوري. که په افغانستان کې د استعمار د لسګونو نورو جنایتونو څخه تیر شوو د کابل د اندرګاندي روغتون د خوارځواکۍ د برخې مسوول ډاکټر سیف الله اباسین په ښه ‌ډول د استعمار پایله تشریح کوي: «په ۲۰۰۱ لومړي کال کې وضعه په کابل کې ډیره خرابه وه خو اوس چې څه وینم د ۲۰۰۱ کال څخه لا بده او خرابه ده.»

د افغانستان د زیارکښانو ټولنیز انجمن باور لري چې په استعمار او استبداد کې هیڅکله ملتونه او په تیره بیا زیارکښان هوساینې او آزادۍ ته نه رسیږي. آزاد ملتونه د استعمار پرته وده او پرمختګ کوي. زیارکښان او د زیارکښانو ماشومان یوازې هغه وخت په هوساینه کې روزل کیږي چې خپلواکي، آزادي او برابري په ټولنه کې حاکمه وي.

په هرات کې د اویا بیوزلو کډوالو مړینه د ظالمانه وضعیت ښکارندوی

سعادت «ښارګوټی» چې د هرات ښار په دیرش کیلومترۍ کې موقعیت لري، د بیوزلو او ناچارو زیارکښانو د مړینې په ښارګوتي بدل شوی دی. په دې ښارګوټي کې د غور او بادغیس ولایتونو کډوال ژوند کوي. دا بیوزله زیارکښان د بادغیسي او غوری ستمګرو قوماندانانو او فقر له امله هرات ته راغلی څو ژوندي پاتی شي او اولادونه یې د بلوسګرۍ او ستم قربانیان نشي.

خو هرات د دې زیارکښانو لپاره د هوساینی کور کیدلی نشي. ځکه هرات د نورو ولایتونو په شان په ستم او ظلم او جنایت کې ډوب دی. د دې ښار بیوزله کډوال وایي چې په تیرو دری میاشتو کې ۷۰ تنه د یخنی او ولږۍ له امله مړه شوي دي. په دې اویا تنو کې ۵۰ ماشومان او ۲۰ نور ښځې او نارینه دي. دا تنګلاسي او بیوزله کډوال وايي که غم یې ونخوړل شي، نو په دې په اصطلاح ښارګوټي کې به د کډوالو د مړینې شمیره سیوا شي.

په تیرو دریو میاشتو کې په یوه «ښارګوټي» کې د اویا تنو مړینه، په ښه توګه د افغانستان د اوسني ستمګرانه وضعیت ښکارندوی کوي. ښکاره کوي چې زیارکښان په داسې یو نظام کې چې د بهرنیو ستمګرو په مټ چلیږي څومره دردمن ژوند لري، له دې پرته تمه لرل یوازې د احمقانو او شوده ګانو له عقل سره برابریږي. 

دا وخت افغانستان د نورو جرایمو او جنایتونو تر څنګ د زیارکښانو لپاره د کډوالۍ کور ګرځیدلی دی. په زرګونه زیارکښان او بیوزله کورنۍ د افغانستان په ګوټ ګوټ کې د کډوالی دردمنی ورځې تیروي. د بهرنیانو ظلم، د ځايي جهادی قوماندانانو ستم، د طالبانو ځورول، د اربیکو لوټل، د پولیسو غلا او شوکمارۍ، بیوزلی، ناداري او وزګارتیا ټول سبب شوي چې زیارکښان خپل کورونه او کلي پریږدي او لویو ښارونو ته پناه ویسي. خو په لویو ښارونو کې چیری چې لوټماران واکمن دي، دوې ابدا د نیمکرغۍ او هوساینې په لاره ګام وهلی نشي.

سوالګري، دربدري، ځورول، مړینه، ولږه، ناروغتیا او سپکاوی هغه څه دي چې په لویو ښارونو کې د دې بیوزلو انسانانو انتظار کاږي. استعماري جګړه له وحشت او جنایت پرته بله پایله نلري. په وحشیانه او استعماري جګړو کې شتمن لا بډایه کیږي او بیوزلي لا بیوزله کیږي، نو  تر هغه چې دا جګړه دوام ولري او لوټماران د واکمنۍ پر ګدۍ ناست وی، بیوزلي له دربدرۍ پرته ښه ورځ لیدلی نشي.

تر هغه چې استعمار او استثمار وي، بیوزلي به هم وي

امپریالیزم د سرمایه دارۍ او پانګوالۍ هغه خونړۍ او لوټماره پړاو دی چې په کې جنایت او خیانت، لوټمارۍ او شوکمارۍ، استثمار او استعمار، وژنه او اسارت ورځنی چارې ګڼل کیږي. افغانستان د امپریالیزم د خیانتونو او جنایتونو ښه نمونه ده. دلته اوس نژدې ۴۸ امپریالیست هیوادونه هره ورځ وژل کوي او له هیڅ ډول تیري ډډه نکوي.

د استعمار سره سم، اسثمار هم ډیریږي. استعمار او استثمار د امپریالیستي جنایتونو د سکې دوه مخونه دي. د استعمار او استثمار سره سم بیوزلي او شتمني هم ډیریږي. ډیری خلک چې د زیارکښانو په نامه یادیږي، بیوزله کیږي او لږ شمیر خلک چې ورته سرمایه دار، تاجر او خان او ارباب ویل کیږي، لا شتمن کیږي. یو شمیر نور خلک چې اقتصادي وضعیت یې د بیوزلۍ له کرښې یو څه پورته دی، د استعمار د اوږدیدو سره د بیوزلو انسانانو له ډلې سره یوځای کیږي، ځکه دوی نور هومره عاید تر لاسه کولای نشي چې خپل ژوند ته د پخوا په شان ادامه ورکړي، ځکه شتمن ورنه شته فرصتونه اخلي او هغوې په بیوزلو کارګرانو بدلوي.

د افغانستان د اوسني دولت چې د امریکا او نورو ستمګرو دولتونو هر ډول مرسته او ملاتړ له ځان سره لري، د مرکزي احصائیی ادارې وروستې شمیرې ښکاره کوي چې دا وخت په افغانستان کې د زیارکښانو وضعیت د پخوا په پرتله ډیر خراب شوی دی. که څه هم په دې شمیرو باور نشو کولای، ځکه د بیوزلۍ کچه له دې شمیرو څخه ډیره زیاته ده، خو بیا هم دا شمیرې د زیارکښانو دردمن وضعیت په داسې یو هیواد کې چې د امپریالیستانو تر نیواک او اشغال لاندې دی په ښه توګه بیانوي.

د مرکزي احصائیی د آمارو مطابق دا وخت په افغانستان کې ۳۷ فیصده خلک د بیوزلۍ او فقر د کرښې لاندې ژوند کوي او ۳۰ سلنه خلک غذایی امنیت نلري، حال دا چې تیر کال د هغو کسانو شمیر چې غذایی امنیت یې نه درلود، ۲۸ فیصده و. دا شمیرې په ښکاره توګه د استعمار کرغیړنې پایلې پر خلکو او په تیره بیا پر بیوزلو انسانانو ښکاره کوي. دا شمیرې ښکاره کوي چې هر څومره چې د استعمار کچه زیاتیږي، په هماغه اندازه بیوزلي ډیریږي او زیارکښان ستونزمن ژوند سره مخامخ کیږي. دا ناخوالی او ناورینونه هغه وخت له منځه تللی شي چې د استعمار کړۍ په افغانستان کې ماتې شي او ورسره سم د زبیښاک او استثمار په وړاندې زیارکښان په ګډه او یووالي حرکت وکړي.

استعمار و جنایت، زحمتکشان افغانستان را به افسرده ترین مردم جهان تبدیل کرده است

در کشوری که بم می ریزد و هر بم ده ها زحمتکش را می کشد، در کشوری که در و دیوار خانه های گلین توده های زحمتکش بوسیله چکمه های خونین سربازان ستمگر خارجی شکستانده می شود و کودکان و زنان به رگبار بسته می شوند، در کشوری که قریه هایش با خون دهقانان سرخ می شود، در کشوری که سینه کارگرش با گلوله امریکا و ناتو سوراخ سوراخ می شود و فاشیست های طالب سرِ معلم و داکتر را می برد، در کشوری که در یک سال 400 تجاوز جنسی بر کودکان زحمتکشان صورت می گیرد، در کشوری که یک و نیم ملیون عضوی خانواده بزرگ زحمتکشان معتاد می شود، در کشوری که بیش از یک میلیون کودک مصروف کار شاقه است، در کشوری که جرم و جنایت روز تا روز افزایش می یابد، در کشوری که ده ها تن از سردی زمستان میمیرند، در کشوری که گرسنگی بیداد می کند و... در چنین کشوری که به کشور نمی ماند، هیچ انسان رنجدیده، ستمدیده و با وجدان و با شرف نمی تواند شاد باشد.

توده های زحمتکش افغانستان در صدر افسرده ترین مردم  جهان قرار دارند. بر اساس سروی پوهنتون کوینزلند استرالیا، کشور ستمدیده ما بالاترین میزان افسردگی را دارد. با وجودی که این سروی از هر پنج افغان، یکی را افسرده می خواند، اما حقیقت اینست که در چنین جنایتکده خونین، هیچ انسانی با شرف و با وجدان نمی تواند شاد باشد. پس وقتی شاد نبود، افسرده و غمگین است. چگونه یک انسان شریف می تواند شاد باشد، وقتی می شنود که در دره غوربند 14 هموطنش بوسیله خارجی ها کشته شدند؟  

در این سرزمین دربدر، سرزمینی که زندان بزرگ جهان است، زندانی با  25 میلیون اسیر، شادی نمی تواند موجود باشد. اینجا که زنان قربانی خشونت و تجاوز جنسی هستند، چگونه یک زن با وجدان می تواند مسرور و شاد باشد؟ اینجا که جنایتکاران بدمستی می کنند و چپاولگران می درند، چگونه زحمتکشان می توانند شاد باشند؟ اینجا سرزمین افسردگی زحمتکشان و سرزمین قهقه و شادی و خوشی غارتگران، ستمگران، چپاولگران و دالر دوشان و یورو بران است. 

نمی توان زحمتکشان را به خاطر افسردگی ملامت کرد. به نیروی زحمتکشان باید هزار بار آفرین گفت که با این همه جنایت هنوز زنده هستند.  اما، افسردگی راه نجات زحمتکشان نیست. راه نجات زحمتکشان، نیرو، توانانی، امید، آرزو، آرمان و تلاش برای پیاده کردن آرزوها و آرمان ها است، آرزوی رهایی از ستم و جنایت و تلاش همگانی زحمتکشان، شادی را در حلقوم جنایتکاران خشک می کند، پس ما زحمتکشان باید با گام های استوار بر این راه برویم.