بامیان، نمونه ای از زندگی فقیرانه زحمتکشان افغانستان

افغانستان یکی از فقیرترین کشورهای جهان است، اما این بدین معنی نیست که در افغانستان خرپول ها زندگی نمی کنند. یک طرف فقر، غریبی و ناداری است که اکثریت مردم کشور ما را می سازد و طرف دیگر پول، ثروت، جایداد، دارایی و زور است، با آنکه تعداد شان کم ولی همه چیز از آنان است و دولت (پولیس، اردو، محکمه و غیره ) به فایده آنان کار می کند.

مردم بامیان نیز از جمله مردم فقیر، نادار و فقیر کشور می باشند که هیچ نوع سهولت اجتماعی ندارند. نه برق دارند، نه سرک، نه شفاخانه و نه هم شهر واقعی. این مردم زحمتکش اند، یا دهقانی می کنند و یا هم کارگر هستند و تعدادی هم صاحب پیشه و کسب می باشند. عده ای بسیار کمی ارباب و پولدار هستند که آن را هم با هزار جنایت و خیانت به دست آورده اند.

اگر شما به شهر بامیان بیایید و یکبار به خاطر تفریح به محلی که بوداهای بامیان در آن واقع است بروید، با صدها خانواده ای فقیر و زحمتکش روبرو می شوید که در قرن بیست و یکم هم در مغاره ها زندگی می کنند، مغاره هایی که پر از گژدم، جولا، کیک و نمناک است. همین اکنون در حدود 230 خانواده در همین مغاره ها زندگی می کنند و سرپناه ندارند، در حالیکه سرمایه داران هر روز بلند منزل می سازند، هوتل جور می کنند و اپارتمان آباد می کنند.

زندگی در این مغاره ها به اندازه ای سخت و مشکل است که حتی دل انسان نمی شود که گاو، گوسفند  و بز خود را نیز در آن بسته کند و شاید هم این حیوانات در این مغاره ها طاقت نیاورند و فرار کنند. ولی این  مردم زحمتکش کشور ما هستند که در این مغاره ها بخاطر نبود سرپناه و خانه از روی مجبوریت زندگی می کنند، مردمی که شب و روز کار می کنند، عرق می ریزند ولی نمی توانند این مغاره ها را ترک بگویند، زیرا توان ساختن خانه و سرپناه را ندارند.

وقتی دولت مردمی نباشد و فقط چشمانش طرف حمایت خارجی ها دوخته شده باشد و پولداران هرکاره دولت باشند، واضح است که مردم فقیر نمی توانند زندگی بهتر داشته باشند. این فقط پولدارها هستند که هر روز زندگی شان بهتر شده میرود و ثروت و جایداد شان زیاد می شود. به هر اندازه ای که ثروت پولدارها زیاد می شود به همان اندازه فقیرها فقیرتر و بی پولتر می شوند.

از این خاطر است که سالهایی سالست مردمی که این همه زحمت می کشند، هنوز در مغاره ها زندگی می کنند. هیچ کسی نمی تواند آنان را نجات بدهد، اگر امروز تنها برای صد نفر زمین می دهند، فردا باز مغاره ها از خانواده های فقیری که توان ساختن سرپناه را ندارند پر می شود، لذا بر زحمتکشان کشور ماست که نگذارند، خانواده های زحمتکشان دیگر در مغاره ها زندگی کنند و به این خاطر باید از همین حالا به فکر چاره ای باشند و بر دولتی حساب نکنند که از اربابان، خان ها، سرمایه داران و ثروتمندانی است که بدون حمایت خارجی ها هیچ کاری کرده نمی توانند.