دهقان به طبقۀ زحمتکشی گفته می شود که با استفاده از بیل، کلنگ، پل کش، چغل، چپر و غیره ابزار و وسایل زراعی روی تکه زمین خود یا روی زمین های ملاک و فیودال از صبح تا ناوقت های شب کار می کند. دهقان با آنکه بیشترین کار را روی زمین های ملاک یا فیودال انجام میدهد، اما از حاصل به دست آمده به مشکل چهارم یا پنجم حصه را نصیب می شود.
طبقۀ دهقان به علت ظلم و ستم طبقۀ فیودال، همیشه از لحاظ روحی و جسمی ناآرام و مریضی است. دهقان در کشور ما برای بقای زندگی خود همیشه در فکر باران است تا بلکه بتواند در وقت و زمان معین به کشت و زراعت پرداخته، زندگی خود و فامیل خود را از نابودی نجات بدهد. دهقان چون بیشترین انرژی خود را صرف کارهای زراعتی می کند، به همین خاطر عمرش کوتاه (حد اوسط عمر دهقان در کشور ما 45 سال است) و با ضعیف ترین میکروب ها به سخت ترین مریضی ها مبتلا می شود.
زن و فرزند دهقان قادر نیستند که لباس مناسب بپوشند، یا غذای خوب بخورند و زندگی انسانی داشته باشند. غذای صبح فامیل دهقان نان خشک با چای بی بوره است، غذای چاشت آنان پیاوه یا نان و پیاز است و اکثر شب ها با شکم گرسنه به خواب میروند.
طبقۀ دهقان به سه قشر تقسیم میگردد (مرفه، میانه حال و تهیدست). دهقان مرفه بالای زمین خود کار میکند و میتواند حداقل یک یا دو دهقان دیگر را نیز به کار گرفته و آنان را استثمار نماید. دهقان میانه حال روی تکه زمین خود کار کرده و به مشکل میتواند حداقل امکانات زندگی را برای خود و فامیل خود فراهم نماید. اما دهقان تهیدست که نزدیک به 80 درصد طبقۀ دهقان را می سازد، خود زمین نداشته و بالای زمین ملاک یا فیودال عرق می ریزد. این قشر با زحمات زیاد فقط میتواند از مرگ حتمی، خود و فامیل خود را نجات بدهد.
دهقانان که بیشترین نفوس کشور ما را میسازد، فقیرترین طبقه است. اطفال اکثریت آنان از مکتب و تحصیل به دور مانده و یکجا با پدران شان روی زمین به کار های کوچک مثل خوشه چینی و جمع آوری هیزم، و یا به کار های بزرگ مثل درو کردن، بیل زدن وغیره مصروف اند.
طبقۀ دهقان تا زمانیکه به آگاهی نرسد و از حق و حقوق خود با خبر نشود، نمی تواند زنجیر های ظلم، ستم، تعدی، فقر، بدبختی، بیچارگی و بی خانمانی را از دست و پای شان به دور بیاندازد. اتحاد و همبستگی دهقانان میتوانند زندگی دوزخ آسای فعلی آنان را نسبتاً بهبود بخشد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر