مکیدن خون زحمتکشان افغانستان توسط دولت ظالم ایران

ایران کشوری است که امروز افغان های زحمتکش به خاطر کار به آنجا میروند. از آنجائیکه دولت فعلی در ضمیرش نمی تواند احساس همدردی با زحمتکشان را داشته باشد، لذا عده ای زیادی از زحمتکشان وطن ما عملاً بیکار مانده و هیچ راهی ندارند جز اینکه به کشورهای همسایه بروند تا بتوانند لقمه نانی برای خانواده های شان پیدا کنند.

اما دولت ظالم ایران که دولت آخوندهای پولدار و زمیندار و باغدار است و دشمن زحمتکشان ایرانی و افغانی می باشد، در همین کابل زحمتکشان ما را آزار و اذیت می کند و خون آنان را با گرفتن پول های زیاد به این نام و آن نام می مکد. وقتی زحمتکشان بخواهند به ایران بروند، یا باید ماه ها پشت دروازۀ سفارت ایران انتظار بکشند و یا هم باید از بازار سیاه در بدل دو هزار دالر ویزه دریافت نمایند. 

دولت ظالم و ستمگر ایران بخاطر رفتن زحمتکشان افغان به این کشور قوانینی ساخته است که از بی رحمترین قوانین جهان به شمار میرود. سفارت آخوندهای ایرانی در کابل، ویزه برای زحمتکشان را به تجارت پولزا تبدیل کرده است و کارگران افغان ناگزیز هستند که از آزمایش خون گرفته تا خرید تکت طیاره و همه چیز را فقط در جاهایی انجام دهند که مربوط به ایرانی ها و یا نمایندگی های شان می باشد. مثلاً آزمایش خون در کلینک ایرانی ها صورت می گیرد، تکت طیاره باید از شرکت هوایی ایرانی خریده شود و قبل از دادن ویزه از هر زحمتکش افغان 20 الی 25 هزار افغانی می گیرند.       

و اگر زحمتکشی نتواند این پولها را بپردازد و بخواهد خود از راه قاچاقی به ایران به خاطر کار برود، باید منتظر گلوله های سپاه پاسداران ایران باشد و از همین افغانستان باید مرگ خود را قبول داشته باشد و اگر زنده برسد باید حداقل یکسال تمام کار کند تا پول قاچاقبر را بپردازد.

زحمتکشان ما وقتی به ایران می رسند با توهین و تحقیر دولت ظالم آخوندی ایران روبرو می شوند. بدترین دشنام ها را نثار زحمتکشان می کنند، گاه آنانرا از بلند منزل ها پایین می اندازند، گاه به زندان می برند وگاه رد مرز می کنند و زمینۀ کارهای آسان را از آنان می گیرند و شاقه ترین کارها را به وسیله زحمتکشان ما انجام می دهند. هرگاه به طاقت و نیروی ارزان کار شان ضرورت داشته باشد از آنان استقبال می کنند و هر گاه چنین ضرورتی نباشد آنان را از کشور شان به ده ها نام و اتهام اخراج می کنند. کودکان زحمتکشان افغان حق درس و آموزش را در ایران ندارند، از بیمه برخوردار نیستند، در شفاخانه ها پذیرفته نمی شوند، چون همه این چیزها با پول داده می شود و زحمتکشان ما آنقدر پول ندارند که به خاطر بدست آوردن این خدمات تادیه کنند. کودکان افغان در پهلوی پدران و مادران شان مانند برده های کوچک در صفایی شهرها، باغداری، سنگ بری و خشت پزی با کمترین و ناچیزترین مزد مصروف کار می باشند.  

ایران، کشوری است که با شعارهای دروغین «دو ملت مسلمان و برادر و همزبان»، فقط خون زحمتکشان ما را می مکد و کوچکترین احترامی به حقوق انسانی افغان های زحمتکش ندارد.