نشریۀ زیار – بصیر
از بامیان
افغانستان یکی از
کشورهای عقب نگهداشته شده‌ی است که بالاترین نرخ بیکاری درسطح جهان را دارا می
باشد و بیشتر از 40 درصد نیروی کار آن، بیکار اند و هر روز بر تعداد بیکاران افزوده
می گردد و هیچ روزنۀ امیدی برای بهبود وضعیت بد جاری به چشم نمی خورد.
در نظام فاسد و
مافیایی کنونی، عده ای محدود با چنگ و دندان در تلاش ثروت اندوزی اند و با استفاده
از هر وسیلۀ ممکن تلاش دارند تا بر ثروت شان بیافزایند، اما اکثریت مطلق توده های
بیچاره و ستمدیدۀ ما با فقر، تهیدستی، بیچارگی و بدبختی دست به گریبان و فقط به
فکر زنده ماندن است و بس.
درگوشه و کنار افغانستان
از دهات شروع تا شهر ها، از شرق تا غرب و از شمال تا جنوب، فکر و اندیشۀ روزانۀ
بیش از 95درصد نفوس کشور ما را کار و تلاش برای پیدا کردن لقمۀ نان تشکیل میدهد،
اما هرچه بیشتر تلاش میکنند، کمتر به دست می آورند و هر روز شاهد تیره روزی و سرنوشت
نامعلوم زندگی طاقت فرسای شان می باشند. در این میان پولدار ها، مافیای مواد مخدر،
جنگسالاران، غارتگران و بالاخره حاکمان لمیده در قدرت به فکر آنست که چگونه آخرین رمق و توان توده ها را زالو
وار بمکند.
با گذشت نزدیک
به 17 سال از عمر نامیمون حکومت ساختۀ دست غربی ها، نه تنها کوچکترین تغییر مثبتی
در زندگی زحمتکشان رونما نگردیده، بلکه از «برکت» بی کفایتی، ، ناکارایی و بالاخره
فساد حاکم در این حکومت، فقر گسترده تر گردیده، بیکاری افزایش یافته، جرم و جنایت
به اوج خود رسیده، فرار از کشور به شکل بی سابقۀ افزایش یافته و به گفتۀ عوام «خیر
و برکت از دسترخوان مردم بر چیده شده است». ما نباید از چنین حکومت های توقع بیشتر
از این داشته باشیم، چراکه چنین نظام ها جز رنج و بدبختی چیز دیگری نصیب زحمتکشان نمی
گرداند.
زحمتکشان باید
به این آگاهی برسند که برای رسیدن به کار آبرومندانه، عادلانه و موثر یگانه راه
نجات آنها، حاکمیت نظام سیاسی مستقل و بر خواسته از خواست و رای واقعی توده های
ملیونی و زحمتکشان می باشند و هر نوع نظام سیاسی دیگری که توسط غربی ها برایشان
ساخته شود و یا جنایتکاران و خائینان چهار دهۀ اخیر به زور پول، قدرت و سلاح قدرت
سیاسی را به دست گیرند، سرنوشتی جز بیکاری، فقر، بدبختی و زندگی طاقت فرسای
زحمتکشان، فرجام دیگری نخواهد داشت.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر