نود دو سال قبل از امروز غازی امان الله خان با عزم راسخ و با پشتبانی تمام زحمتکشان افغانستان در مقابل بزرگترین امپراتوری جهان (انگلیس) ایستاد و استقلال مملکت را بدست آورد و پرچم استقلال و رهایی از استعمار را در فضای نیلگون کشور به اهتزار درآورد. غازی امان الله اولین شاهی بود که سیستم برده داری را در افغانستان ملغا اعلان کرد و هزاران غلام و کنیز به امر او آزاد شدند و سیستم برده داری را در کشور خاتمه داد و به آن نقطه پایان گذاشت.
اما استقلال افغانستان که با بازوی توانای زحمتکشان کشور ما بخصوص دهقانان بدست آمده بود، دیری دوام نکرد و بعد از آن انگلیس ها دوباره حبیب الله کلکانی مشهور به بچۀ سقا را علیه دولت امان الله خان تحریک نمودند و او دوباره کشور ما را به سوی تاریکی و جهالت سوق داد. در سال 1357 نوکران روس ها با شعارهای نان، لباس و خانه به کشور ما هجوم آوردند و نه تنها به زحمتکشان نه نان دادند، نه لباس و نه هم خانه، بلکه تا توانستند نان شان را گرفتند و خانه های شان را ویران کردند. اما زحمتکشان افغانستان اینبار نیز آرام نه نشستند و به مقاومت استقلال طلبانه پرداختند. این دهقانان زحمتکش و کارگران کارخانه های مختلف کشور ما و کسبه کاران بودند که راهی سنگرهای استقلال شدند و خون دادند ولی اربابان و خان ها ثمره جنگ استقلال طلبانه آنان را دزدیدند. زحمتکشان ما مجروح شدند، خانه های شان ویران شدند، مهاجر شدند و کودکان شان یتیم ماندند و خانم های شان بیوه شدند، ولی دزدان مقاومت آنان امروز پولدارن کشور ما هستند.
اما اکنون باز زحمتکشان تجربه می کنند که استقلال شان از میان رفته است. زیرا: باز اینبار 49 کشور در وطن ما هر کاره هستند. دولت فعلی بدون حمایت پولی این 49 کشور بیچاره است و از همین خاطر دولتی هایی که چوکی های بلند دارند تلاش می کنند تا با این کشورها قراردادهای "دوستی" درازمدت امضا کنند. باز خانه های زحمتکشان ویران می شود. در بمباردمان خارجی ها زحمتکشان کشته می شوند. در زندان ها زحمتکشان به سر می برند. زحمتکشان کار ندارند، لباس ندارند و خانه ندارند، مادر شان کشته می شود، پدر شان کشته می شود، برادر شان کشته می شود، خانم شان کشته می شود، بچه و دختر شان کشته می شود و حتی بر گاو و بز شان نیز رحم نمی شود.
این زحمتکشان هستند که همین اکنون بیشترین قربانی را می دهند، بیشترین چه که تمام قربانی بمباردمان های 49 کشور جهان را همین زحمتکشان می دهند. با وجود ملیاردها دالری که به افغانستان آمده و بنام مردم افغانستان به دولت حامی خارجی ها داده شده است، همه را دولتمردان و پولداران و خارجی هایی که بمبارد می کنند، خود مصرف کرده اند، دفترهای شان را لوکس ساخته اند، لندکروز خریده اند، بلند منزل جور کرده اند و کارخانه ساخته اند، شهرک جور کرده اند، پس در چنین وضعیت سخت و دردناک زحمتکشان هیچ راهی دیگری ندارند، مگر اینکه مثل سابق یکبار دیگر توان بازوی شان را نشان بدهند و در استقلال زندگی کنند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر