دایکندی، یکی از ولایات دور افتاده و عقب نگهداشته کشور ماست. مردم این ولایت را اکثراً دهقانان زحمتکش می سازد. خانواده هایی که در این ولایت زندگی می کنند، با مشقت و رنج فراوان زندگی شان را می گذرانند. در این میان دختران که در کارهای خانه از قبیل پاککاری، آشپزی، لباس شویی، مهمانداری و سایر امور خانه داری زحمت می کشند و در عین زمان مصروف کارهای تولیدی بخصوص صنایع دستی می باشند، قربانی خشونت و خرافاتی می شود که توهین به کرامت انسانی به شمار میرود.
این خشونت و خرافات را اکثراً پولداران این ولایت دامن می زنند. پولداران در این ولایت کوشش می کنند که دختران را با قیمت بسیار زیاد بنام عروسی، "خریداری" نمایند. حتی دیده می شود که گاهی گاو، بز، خر و سایر حیوانات برای ارزشدهی دختران زحمتکش این ولایت در مراسم عروسی مورد استفاده قرار می گیرد. مثلاً در ولسوالی کیتی ولایت دایکندی ما با وضعیتی روبرو هستیم که انسان با دیدن آن حیران می ماند. در این ولسوالی هر روز قیمت دختر برای عروسی زیاد شده می رود که این کار سبب فرار و خودکشی دختران در این ولسوالی گردیده است. در سال گذشته در حدود 18 قضیۀ سَم خوری نزد داکتر شجاعی مراجعه نموده و دوسیۀ فرار چندین دختر با مردانی که زن هم داشته اند، در این ولسوالی ثبت می باشد، مثلاً طیبه از بندی سی، گل از سری تمران، گلپذیر از کومی، روزه از پشتان، کیمیا از بندی سی، صابره و طلا از کهنه ده، دختران جوانی هستند که به خاطر گریز از عروسی های فروشگونه با مردانی که خانم نیز داشته اند، فرار کرده اند.
در اکثر مناطق ولسوالی فوق و بالاخص در قرای کیتی، تمران، کومی، کیسو و غیره قیمت بلند عروسی دختران شکل رقابت تجاری را اختیار کرده است و دختران به سن های بین 12 و 14 سال به قیمت های متفاوت در بدل پنج، ده و دوازه لک افغانی و یا هم گاو، بز، خر، گوسفند، اسپ و موتر معامله می شوند. اگر دختری از خانواده پولدار و مقبول باشد و در عین زمان سواد داشته باشد، قیمت آن بالاتر از همه است. بطور مشت نمونه خروار می توان از خویشاوندی افراد سرشناس کومی علیا و سفلی نام برد که در آن پدر دختر شش لک افغانی گله (طویانه) و چهار لک افغانی مهریه دخترش را تعیین نمود؛ به گفتۀ مردم محل این عمل در حالی صورت میگیرد که چندی قبل پدر همین دختر، مردی را به جرم بالا گفتن مهریه دخترش در روز عروسی دخترش در بین مردم محل با سیلی میزند و میگوید «شریعت مهریه زیاد را جایز نمی داند».
همین طور، فردیکه فعلاً ملای برحال مدرسۀ دینی "تمران" است، از خواستگاری دختر دوازده ساله اش دوازده لک افغانی مطالبه نموده که نیم آن پول نقد و نیم متباقی اش به اسم معامله شامل گاو، خر،کمپل، موتور، بز، گوسفند وغیره می شود. چنانچه گفتیم از آنجائیکه در این ولایت نزدیک به 90 درصد مردم دهقان هستند و دهقانان آنقدر پول ندارند که برای مراسم عروسی پسران شان بپردازد، لذا اولادهای شان ناگزیز می شوند که به خاطر پیدا کردن پول راه ایران را بگیرند که با برگشت، نه تنها که پولی آورده نمی توانند بلکه اکثراً معتاد بر میگردند.
این مسابقه بلند بردن قیمت عروسی دختران که از طرف پولداران و زمینداران تشویق می شود، به طرز پنهانی هدفی را دنبال می کند. از آنجائیکه دهقانان نمی توانند برای عروسی صدها هزار افغانی بپردازند، یا ناچار می شوند که فرزندان شان به ایران برود و یا هم باید توته زمینی را که دارند به گرو و یا هم به فروش برسانند، تا بتوانند عروسی فرزندان شان را سروسامان دهند. و واضح است که زمین را در جایی که اکثریت را دهقانان و زحمتکشان می سازد، به غیر از خانان و اربابان پولدار که حمایت های تنظیمی و دولتی نیز دارند، فرد دیگری خریده نمی تواند و دهقان مجبور است که زمین خود را بر این ظالمان بفروشد و خود فرزند و اولادش را گرفته به شهرها مراجعه کند و به جای دهقانی به کارگری بپردازد.
دولت فعلی، که فقط قانون پشت قانون چاپ می کند، عملاً نمی تواند کوچکترین خدمتی برای این دختران زحمتکش که قربانی خشونت هستند، انجام دهد. زیرا دولت فعلی دولت پولدارها، تاجران، اربابان و خان ها، جنگسالاران و افراد زورگو می باشد و از اینان حمایت میکند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر