جنایت، فرهنگ حاکم
چپاولگران است. خارجی ها و داخلی های تفنگدار هر روز جنایت می کنند، خون می ریزند و
زندگی مردم زحمتکش را برباد می کنند. در میان این جنایت، کودکان زحمتکشان هم در
آتش استعمار و استبداد می سوزند. خارجی های امریکایی و ناتویی کودکان زحمتکشان را
بمباردمان می کنند و طالبان با حملات انتحاری آنان را در کنار جاده ها می کشند و
تفنگداران تنظیمی و چوکره های محلی آنان روزانه بر کودکان تجاوز می کنند و دولتی
که با پول ستمگران امریکایی و ناتویی در خدمت سرمایه داران و تاجران و خانان و
اربابان قرار دارد با گذشت هر روز کودکان را به کارگری، کارهای شاقه و گدایی سوق
می دهد.
روزی نیست که خبرهای
دردناک در مورد زحمتکشان و بخصوص کودکان زحمتکشان نشنویم. در اینجا دو خبر دردناک
در مورد کودکان زحمتکشان را ارائه می کنم که نشاندهنده وضعیت اسفناک کودکان
زحمتکشان است. از ولایت فاریاب خبر می رسد که در شش ماه اول سال روان میلادی 72
طفل در این ولایت قربانی جنگ ها و کشمکش های خونریزان جنایتکار شده اند که از جمله
16 طفل آن کشته شده اند. این گزارش که بوسیله یوناما داده شده است، بخش کوچکی از
جنایات های دشمنان زحمتکشان است که مردم آنها را بنام طالب، جنگ سالار، امریکایی و ناتویی و حامیان تفنگدار داخلی می
شناسند. یوناما این گزارش را در حالی نشر می کند که همین اکنون کودکان در ولسوالی
سنگین ولایت هلمند در کنار دیگر زحمتکشان میمیرند و به قتل می رسند.
جنگ بیرحمانه کنونی
که به پروژه امریکا و ناتو و دولت های مرتجع منطقه تبدیل شده است، افغانستان را به
اسارتگاه و قبرستان بزرگ زحمتکشان تبدیل کرده است. در این اسارتگاه، کودکان بدترین
زندگی را می گذرانند. اگر از یک طرف قتل عام می شوند و بمبارد می شوند و در انتحار
میمرند، در طرف دیگر هر روز به گدایی و فقر بیشتر و زندگی طاقت فرسا سوق داده می
شوند.
وزارت کار و امور
اجتماعی دولت حمایت کننده سرمایه داران و فئودال ها و تاجران چپاولگر که کمک طیاره
های بی 52 ستمگران خارجی را با خود دارد، اعلام کرده است که از هر 9 کودک کارگر سه تن
گدایی می کنند. این وزارت می گوید در حال حاضر در حدود 2 میلیون کودک در افغانستان
کارگر هستند. علی افتخاری سخنگوی وزارت کار و امور اجتماعی به خبرگزاری بخدی گفته
است که سرنوشت تاریکی در انتظار این کودکان است. سخت است به سخنگوی این وزارت
تفهیم کرد که چه سرنوشت تاریکی جز کارگری یک کودک بوده می تواند، چه سرنوشت تاریکی
جز گدایی یک کودک بوده می تواند.
تا جنایتکاران خارجی
و داخلی سرنوشت افغانستان را تعیین کنند، کودکان و سایر زحمتکشان روی خوشبختی را
دیده نمی توانند. کودکان زحمتکشان فقط و فقط روزی می توانند خوشبخت باشند که
افغانستان کشور مستقل، آزاد و تعیین سرنوشت آن در دست زحمتکشان باشند، چنین
افغانستانی فقط با دستان خود زحمتکشان ساخته شده می تواند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر