چپاولگران باعث آوارگی و دربدری زحمتکشان می شوند

سیر

چپاولگران سرمایه بدترین دشمنانان زحمتکشان هستند. چپاولگران برای افزایش ثروت های شان، ملل دیگر را غارت می کنند. این غارت از طریق راه اندازی جنگ های ظالمانه و ستمگرانه صورت می گیرد. یکی از بلاهایی که این نوع جنگ های ستمگرانه بوجود می آورد، آوارگی و دربدری زحمتکشان تهیدست است.

جنگ ستمگرانه ای که بیش از شانزده سال است که ادامه دارد؛ یکی از جنگ های جنایتگستری است که بر تعداد آوارگان داخلی هر سال می افزاید. این آواره های مربوط به طبقات تهیدست و زحمتکشی هستند که خانه های گلین شان یا در بمباران امریکایی ها ـ ناتویی ها ویران شده و یا هم جنایتکاران طالب و داعش آنان را از خانه های شان بیرون کرده و زندگی را بر این زحمتکشان فقیر و نادار دوزخی ساخته اند.

بر اساس گزارش دفتر هماهنگی کمک های بشری سازمان ملل متحد برای افغانستان (اوچا) در سال روان میلادی بیش از 360 هزار افغان در داخل کشور آواره شده اند که نسبت به سال 2012  نشاندهنده بیش از 17 درصد آوارگی زحمتکشان در کشور می باشد. همین اکنون، در  اطراف شهر جلال آباد در حدود یک میلیون انسان زحمتکش در حالت بسیار فلاکتبار و با ناداری فاجعه بار زندگی می کنند، که اکثریت شان از ولسوالی های ننگرهار از ترس فاشیزم داعشی و بمباردمان امریکایی فرار کرده اند.

جنگ کنونی که در حدود شانزده سال قبل به نام دموکراسی و حقوق بشر آغاز شده؛ باعث آوارگی داخلی بی سابقه زحمتکشان در کشور ما شده است. در آوارگی زحمتکشان چند عامل نقش عمده دارند: ستمگری امریکایی ها ـ ناتویی ها که با بمباردمان و عملیات نظامی قریه و روستا و ده و کشتزارهای زحمتکشان را نابود می کنند، جنایت و بربریت طالبان و داعشی ها که توده های مردم را به گودال نیستی پرتاب می کنند، چور اربکی های تفنگدار و وحشت تنظیمی های جهادی که بر عفت و ناموس مردم تجاوز می کنند و دار و ندار زحمتکشان را چپاول می کنند و فقر روز افزون زحمتکشان و ثروت اندوزی افسانه ای پولداران که ناشی از جنگ ارتجاعی کنونی است.

توده های مردم حق دارند سرپناه داشته باشند و هر جایی که خواسته باشند زندگی کنند، گرفتن سرپناه و کار از آنان و بمباردمان کشتزارها و خانه های گلین آنان و با قساوت بی مانند آنانرا آواره ساختن جزوی ماهیت دموکراسی سرمایه داران غارتگر و ماهیت واقعی حقوق بشر امپریالیستی است. توده های ما طرفدار دموکراسیی هستند که در آن رفاه اکثریت مردم تامین شده باشد و برابری به حیث حقوق ابتدایی و اولیه اکثریت انسان های زحمتکش شناخته شود. تا «دموکراسی» امپریالیستی، آنهم با بم و بمباردمان همراه باشد؛ توده ها در کنار ده ها مصیبت دیگر، رنج آوارگی را نیز متحمل خواهند شد و هیچگاه روی بهروزی و رفاه را نخواهند دید.