اخیراً وزیر کار و امور اجتماعی گفته است که روز تا روز بیکاری در افغانستان افزایش می یابد، اما اوآمار دقیقی از بیکاران در افغانستان ندارد. وی می گوید که با برخی از کشور های حاشیۀ خلیج در مورد ارسال نیروی کار به این کشور ها قرار داد های شده است، اما چون اکثر کارگران افغان حرفه ای نیستند، پس به درد این کشور ها نمی خورند. وی می گوید که برای شناسایی کارگران ماهر باید تلاش شود و در نظر دارد که 18 مرکز کار یابی برای کارگران بیکار پیدا کند. اینک افغانستان بعد از این در کنار تریاک، نیروی کار خود را نیز به خارج صادر می کند. چون پول های خود کشور در شرایط کنونی فقط در دوبی سرمایه گذاری می شود، بازار کار در افغانستان کساد شده و بخشی از این بازار را درداخل افغانستان کارگران بیرونی اشغال کرده اند. بسیاری از منابع آگاه به این باور اند که از هشت ملیون نیروی کار در افغانستان 50 درصد مصروف کار اند و بقیه بیکار می باشند که از کشور فرار می کنند، این نیروی عظیم بیکار، بازار کار منطقه را مشبوع می سازد و حال مقامات این دولت مصروف بازار یابی اند تا خود را از شراین بیکاران خلاص کنند. کارگران به عنوان طبقۀ دوران ساز یک طبقۀ جهانی است و برای به کار انداختن نیروی کار شان سرحد را نمی شناسند، آنان در هیچ کشوری از سرمایه منقول و غیر منقول چیزی در اختیار ندارند تا دلبستگی به جغرافیای خاصی پیدا کنند. تمام سرمایۀ آنان در بازوان شان متمرکز است که در هر بازاری در هر کنج دنیا می توانند به فروش برسانند، اما با اینکه کارگران بومی در هر کشوری یکسان استثمار می شوند اما برخورد ها و محدودیت های که سرمایه داران در کشور های دیگر با کارگران وارداتی می کنند، تفاوت دارند، مخصوصاً که برای خانواده های این کارگران اجازۀ ورود به بازار جدید داده نمی شود و به این خاطر ستم بر آنها کاری تر و استبداد بیشتر بوده، از حداقل مزایای کارگران بومی برخوردار نمی باشند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر