دهقانان ستمدیده بامیان، قربانی فقر و قدرتمندان پوشالی

افغانستان، کشور مستعمره و قربانی جنگ ارتجاعی قلدران جهانی است. زحمتکشان کشور ما بار اصلی این جنگ را بدوش می کشند. جنگ استعماری که لگام آن به دست سرمایه داران چپاولگر جهانی است؛ زحمتکشان، بخصوص کارگران و دهقانان را به نیستی و نابودی کشانده و با گذشت هر روز آنانرا در  زندگی دوزخ آسا غرق می کنند.

بامیان از ولایات مرکزی کشور ما است که در دوره های مختلف حاکمیت دولت های ارتجاعی، پوشالی و ضد زحمتکشان در فقر و نیستی بسر برده و دهقانان زحمتکش و ستمدیده آن بدترین زندگی را گذشتانده اند. این ولایت فقیر با نیم میلیون نفوس که بیشتر از 90 درصد آنرا دهقانان زحمتکش و تهیدست تشکیل می دهد، در چنگال قدرتمندان مرتجع، ضد مردم و زحمتکشان قرار گرفته و تا توانسته اند بر شانه های دهقانان تهیدست و زحمتکشان بامیانی قدرت رانده اند و دل نوکران و اربابان شان را شاد کرده اند.

رسانه ها گزارش می کنند که نصف از جمعیت بامیان زیر خط فقر زندگی می کنند و خانواده های زیادی هستند که حتی دسترسی به مواد غذایی ابتدایی روزانه ندارند. عاید شماری زیادی از خانواده های فقیر و تهیدست در بامیان در هفته ای یک دالر (چیزی در حدود 69 افغانی) برآورده شده است، در حالیکه قیمت یک نان در افغانستان 10 افغانی است. این آمار نشان می دهد که حاکمیت جنگ سالاران غربی چه  وضعیت وحشتناکی را برای توده های ستمدیده بامیانی به ار مغان آورده است، چنانچه عین وضعیت در تمام افغانستان حاکم بوده که نشاندهنده دشمنی بیرحمانه چپاولگران غربی و حامیان داخلی آنان با زحمتکشان کشور ما می باشد.

زحمتکشان افغانستان، بخصوص دهقانان و کارگران در تمام افغانستان قربانی فقر، جنگ، و تروریزم هستند. جنگ استعماری کنونی و تروریزم طالبی– داعشی همه از افکار ضد زحمتکشان آب می خورد که این بازی وحشتناک از طرف امپراتوری های چپاولگر غربی گرداننندگی می شود و حامیان داخلی ضد زحمتکشان، پیاده کنندگان و تطبیق  کنندگان این بازی خونریز هستند.

تا جنگ استعماری ادامه داشته باشد، تا چپاولگران غربی و ناتویی جنایت کنند، تا خونریزی و وحشت طالبی– داعشی است، تا طبقات ضد زحمتکشان به زور و قدرت ارباب شان حاکمیت برانند، زحمتکشان قربانی می شوند، در فقر بسر می برند و روز تا روز تهیدست تر می شوند، حال چه در بامیان باشند، چه در پکتیا و بدخشان و کنر و کندهار. سرنوشت زحمتکشان در حاکمیت و جنایت قلدران سرمایه و حامیان خونریز آن، همیشه همین بوده است.

راه حل چیست؟ راه حل گدایی و داد خواهی از ستمگران و ستم پیشه گان نیست؛ چنانچه اکثر روشنفکران طرفدار سرمایه و نیمه سرمایه، گاه گاه چنین راه حلی را پیشنهاد می کنند تا زحمتکشان و تهیدستان همیشه و همیشه د ر چنگال غارتگران باقی بمانند. دادخواهی از ستمگران، خدمت به ستمگران است. زحمتکشان نمی توانند و حق ندارند که از ستمگران دادخواهی کنند، بلکه به جای آن  با اتحاد، همبستگی و یکپارچگی باید علیه ستم و جنایت بایستند، زیرا بدون اتحاد و همبستگی زحمتکشان علیه ستمگران، طبقات ستمکش و زحمتکش  به رفاه و برابری نمی رسند.